Bir gün etrafımızdakı insanların öz şexsiyyet vesiqelerindeki seriya nömreleri kimi proqramlaşdırıldığını gördük. Ruhumuzu vermek istedik onlara.

Bir gün etrafımızdakı insanların Bakının sahibsiz ağaclarının başında mesken qurmuş kulyoklar kimi boz renge büründüklerini gördük. Damarımızı kesib qanımızı sıçratmaq istedik üzerlerine.

Bir gün etrafımızdakı insanların heyatlarının reklamlar kimi menasız ve yalan olduğunu gördük. Televizorlarını söndürmek, pencerenin o tayında qaynayan heyata qoşulmalarını istedik.

Yalanların, yalançıların, fahişelerin, sutenyorların, mavilerin, lezbiyanların, yanıqların, acgözlerin, taxtabaşların, rüşvetxorların, qulların, quldarların, savadsızlığın, rengsizliyin, menasızlığın üzüne tüpürdük ve hücuma başladıq. Qaldır ellerini, sen de qoşul ordumuza, yırtaq içalatını düşmenlerimizin!

Silahımız ne bıçaqdı, ne de tapança. Amma onları qorxudacaq qeder, qorxudan altlarını batırdacaq qeder tehlükelidi. Qelem, mikrofon ve beyin qırışdıran her şey. Fikirlerimizi orduya çevirdik, ordumuz onların belini sındıracaaaaaaaaq!

Seç artıq, ya bizimlesen, ya altımızda...