Vaxt var idi azadlıq arzusunda idim…
Azdalığı üstünde “usa” yazılmış papağı almaqda görürdüm. Yadımdadı üç ay ağlamışdım
bu papaqdan ötrü onda ailede maddi veziyyetimiz yaxşı deyildi. Anam ise sanki
“imkanımız var, amma sene bu papağı almırıq” kimi aparmışdı özünü. Ve men onda
birinci defe özümün pul qazanmalı olduğumu derk elemişdim. Ve qazanmağa da başladım.
Aliminium ve butulka yığıb satdım bir hefte erzinde papağa lazım olan mebleği
topladım(3 memmed). Amma papaq almadım pulu getirib eve verdim. Artıq azad idim…
Vaxt var idi azadlıq arzusunda idim…
Papaq da az gelmişdi. Sumqayıtda birinci defe kompüter kursları açılanda
(6-cı sinifde oxuyurdum). Men bu defe üç il ağlamalı oldum. Gözlerim zeif olduğu
üçün eynek taxırdım. Ona göre de ancaq 9-cu sinifde meni kurslara getmeye qoydular…
Kompüter gözlerime doğrudan da tesir etdi - üç ay erzinde gözümün fokusu düzeldi
ve men artıq uzağı yaxşı görürdüm… hem de azad idim!
Vaxt var idi azadlıq arzusunda idim…
Uşaqlıqdan atam meni “instituta girmek senin birinci amalın olmalıdı” deye böyütmüşdü.
11-ci sinifde oxuyanda imtahana bir gün qalmış meni çağırıb dedi ki, girmesen de narahat
olma. Çünki bu da son deyil. İmtahan sabah idi. Men gece yata bilmedim – imtahana getdim,
imtahan verdim, axşam balları toplayanda 500 balı keçdiyim belli oldu. İmtahanın
neticeleri çıxanda ise atamın gözleri dolmuşdu…
Men növbeti defe azad idim… hem de atamla birlikde!

Vaxt var idi azadlıq arzusunda idim…
Evden ayrılıb kiraye yaşamaqda, öz evimde yaşamaqda görürdüm azadlığı. Ve indi yaşayıram.
Amma yalnız bura köçenden sonra derk elemişem ki, bu vaxtacan seçdiyim hedefler mene kiçik
azadlıqlar bexş elese de en böyük azadlığıma hele de çatmamışam…
Men sadece bu yolda yol kenarında evler tikerek gedirdim. Amma heç bir ev menim menimi
özünde qonaq ede bilecek qeder böyük deyildi.
Ve men artıq ev tikmemek qerarına gelmişem. Çünki tikdiyim evlere menim gücle sığışırsa
sizi ora nece yerleşdirecem?!.
Odur ki, mene sadece bu yolda getmek bele bes eder.
Kim isteyir gelsin!
Men AZADLIQ arzusundayam…